புத்தாண்டு....!

நிறைய எதிர்பார்ப்புகள் கனவுகளோடதான் ஒவ்வொரு வருடமும் நம்மை நோக்கி வருது. எல்லாமே நல்லபடியா நடக்கணும்ன்ற ஆசையோட ஹேப்பி நியூ இயர்னு ஒருத்தரை ஒருத்தர் பார்த்து கை குலுக்கி சிறு புன்னகையோட இந்த டிசம்பர் 31ன எல்லோரும் கடந்து போக நினைக்கிறோம். நியூ இயர்க்கு என்ன ப்ளான்னு என்கிட்ட எப்பவும் நண்பர்கள் கேட்கும் போதும் எல்லாம் ஒரு புன்னகையோட  நான் கடந்து போயிடுறேன். ஏன்னா என்கிட்ட எப்பவுமே எதுக்குமே ப்ளான்ஸ் இருந்ததே கிடையாது. சரியோ தவறோ  கொண்டாட்டங்கள் மனித வாழ்க்கையோட ஆதாரமா இருந்து இந்த வாழ்க்கையோட அர்த்தத்தை சூசகமா தெரிவிக்கிறதாதான் நான் கருதுறேன்.

சுகமோ, துக்கமோ பிடிச்சவங்க பக்கத்துல இருக்கணும். மனசுக்குப் பிடிச்சவங்க இல்லாத சொர்க்கமும் நரகம்தான். மனசுக்குப் பிடிச்சவங்க கூட இருந்தா நரகமும் நமக்குச் சொர்க்கம்தான். எல்லா புது வருசத்தையும் விட நான் சென்னையில வேலை தேடிக்கிட்டு இருந்த  1998ம் வருசம் பொறந்த அந்த வருசத்தை மறக்கவே முடியாது. யாருமே இல்லாம தனியா மொட்டை மாடியில பசியோட படுத்துக்கிட்டு நட்சத்திரங்களைப் வெறிச்சு பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். என்னை சுத்தி சென்னை அல்லோலகல்லோலப்பட்டுக்கிட்டு இருந்தப்ப, நியூ இயரைக் கொண்டாட கூப்பிட்ட சில உறவுகளையும் நட்புக்களையும் நான் தவிர்த்துட்டு தனியா கிடந்த அந்த அடர்த்தியான புதுவருசம் எனக்கு வேறு மாதிரியான அனுபவத்தைக் கொடுத்துச்சு.

எல்லாம் இருந்தா எல்லாம் நாளுமே பண்டிகைதான் பாஸ். எதுவுமே இல்லைனா பண்டிகை நாளு கூட நமக்குச் சூன்யம்தான். இந்த வாழ்க்கை பொருளால் ஆனது மட்டும் கிடையாதுன்னு என் தத்துவ அறிவு சொன்னாலும் பொருள் இல்லேன்னா இங்கே குண்டூசியைக் கூட நம்மலால நகர்த்த முடியாதுன்னு ஆன்மீகத்தேடல்ல கிடைச்ச  சத்தியம் எனக்கு செவுட்டில அறைஞ்சு சொல்லிக் கொடுத்துச்சு. 1998 அந்த ஜனவரி ஒண்ணு 00:01க்கு பொறந்தப்ப ஒரே சத்தமா இருந்துச்சு... ஹாப்பி நியூ இயர்னு காது கிழியற மாதிரி இந்த உலகம் போட்ட சத்ததுல என்னை மறந்து தூங்கிட்டு இருந்த நான்.... தி.நகர், ரெங்கநாதன் தெருவோட கொண்டாட்டத்தை மொட்டை மாடியில இருந்து இருட்டுக்குள்ள என்னைப் பதுக்கிக்கிட்டு மெல்ல எட்டிப் பார்த்தேன்.

அப்போ எனக்குன்னு ஒரு அடையாளமும் கிடையாது. என்கிட்ட இருந்த ஒரே ஒரு அடையாளம் ஒரு கிராமப்புற கல்லூரியில கடைசி செமஸ்டர்ல பதினேழு அரியர்ஸ் எழுதி செகண்ட் க்ளாஸ்ல பாஸ் பண்ணின பிஎஸ்ஸி கெமிஸ்ட்ரின்ற ஒரே ஒரு அடையாளம்தான். அது மட்டும்தான் நான் எனக்குன்னு சேத்து வச்ச சொத்து . அந்த டிகிரியும் கூட ஏன் படிச்சோம் எதுக்குப் படிச்சோம்னு தெரியாம படிச்சுட்டு வந்து சென்னையில கம்ப்யூட்டர் சாஃப்ட்வேர் காலேஜ்ல ஜாயின் பண்ணி ஒரு கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ் படிச்சு முடிச்சா இந்த வாழ்க்கைய ஜெயிச்சுடலாம்னு யாரோ ஒருத்தன் சொன்னதைக் கேட்டு பிஜிடிசிஏ படிச்சு முடிச்சுட்டு சென்னையை நான் உத்துப் பாத்தப்ப....

சென்னை என்னை கண்டுக்கவே இல்லை. 

ஒடுற வருசம் யாரையும் தனியா எங்கையும் நிறுத்தி வச்சுட்டு ஓடுறது  கிடையாது. அது எல்லோ மனுசங்களையும் சேத்து சுனாமி அலை இழுத்துட்டு ஓடுற மாதிரி பிடிக்குதோ பிடிக்கலையோ தரதரன்னு இழுத்துக்கிட்டுதான் போகுது. ஏதேதோ சூழல்கள், ஏதேதோ வெற்றிகள், அவாமானங்கள், பாராட்டுக்கள்....னு எல்லா விதமான உணர்வுகளுக்குள்ளயும் நம்மள போட்டு முக்கி எடுத்து அதை அனுபவமாக்கி நம்மை மரணத்துக்கு தயார்படுத்துறதுதான் காலத்துக்கு இந்த இயற்கை கொடுத்திருக்க ஒரு மிகப்பெரிய வேலை.

நல்லா விளங்கிக்கிட்டு நின்னு நிதானிச்சுப் பார்த்தா இதைத்தான் யுகங்களா மனிதர்களுக்கு காலம் மிகப்பெரிய பதிலா சொல்லிக்கிட்டே இருக்கறத நாம் உணர முடியும். 1998க்கு அப்புறம் ஒவ்வொரு புதுவருடமும் ஒவ்வொரு விதமா என்னை வந்து உரசிப்பார்க்க...அதே சென்னையில நானும் புதுவருசத்தைக் கொண்டாட என்ன என்ன வழிமுறைகள் இருக்கோ அப்டி அப்டி கொண்டாட ஆரம்பிச்சேன். பெரும்பாலும் புதுவருசக் கொண்டாட்டத்தை தொடங்கி வைக்கிறது ஏதோ ஒரு ஒப்பனர்தான். அந்த ஓப்பனர் யாரோ ஒரு நம்ம மனசுக்குப் பிடிச்ச உறவா சில பேருக்கு இருப்பாங்க, பலபேருக்கு வெறுமனே பாட்டில திறக்குற சாதரண ஓப்பனாராவும் அது இருக்கு. பொங்கி வழியும் மதுக்கோப்பைகள்லயும், வயிறு புடைக்கத் தின்று தீர்க்கும் உணவுப் பதார்த்தங்களயும், திருத்தமான அதிக விலை கொடுத்து வாங்கி போட்டுக்கிட்ட உடைகளிலும், அழகா செஞ்சுக்கிற ஒப்பனைகள்லயும் என்னோட புது வருசங்கள் கரைபுரண்டு ஓடிக்கிட்டு இருந்தப்பதான்...

ஒரு புதுவருசம் அன்னிக்கு ப்ளாட்பாரம் ஓரமா போத்திக்க போர்வை கூட இல்லாம தன் அம்மோவ நெஞ்சுக்குள்ள வெற்று உடம்போட ஒண்டிக்கிட்டு கிடந்த ஒரு ஏழைப் பிஞ்சு மேலவும் விழுந்துச்சு. மெரீனா பீச்ல வழக்கப்படி குமிஞ்சுக் கிடந்த நண்பர்கள் கூட்டத்துக்கு நடுவுல புதுவருசத்தைக் கொண்டாடித் தீர்க்க போய்கிட்டு இருந்த எனக்கு இந்த புதுவருட சந்தோசம் எல்லோருக்கும் கிடையாதுன்ற உண்மை உறைச்சப்ப யாருமே இல்லாம நான் தனியா நின்னுக்கிட்டு இருந்த அந்த புதுவருசம் என் புத்தியில ஏறி உட்கார்ந்துகிட்டு நர்த்தனம் ஆட ஆரம்பிச்சுது.

அதுக்காக அந்த பச்சைப்புள்ளைய பாத்துட்டு நான் ஒண்ணும் ஒடுங்கி உட்காந்து தத்துவத்துக்குள்ள போய் நின்னு வாழ்க்கையோட தீர்வ தேட ஆரம்பிக்கல..அது எல்லாம் புத்தர்களுக்கான வழிமுறைகள். என்ன மாதிரி சாதரண மனுசங்க... தோ வந்துட்டேன்டா மச்சான்னு சொல்லிட்டு அடுத்த செகண்ட் ஆக்ஸிலேட்டரைத் திருகி நியூ இயர் கொண்ட்டாட்டத்துக்குள்ள என்னை கரைச்சுக்கிட்டுத்தான் ஆகணும். ஒவ்வொரு புதுவருசம் பொறக்கும் போதும் எனக்குள்ள தப்பாம இந்த ரெண்டு காட்சிகளும் வராம இருந்தது கிடையாது. இதோ  மீண்டும் ஒரு வருடத்திற்காக உலகம் கொண்டாட்டத்தை தொடங்கிருச்சு, இந்த மிகப்பிரம்மாண்டமான வாழ்க்கையோட ஒரு சிறு துகளா நாமளும் அதை வேடிக்கைப் பார்க்க தொடங்கிட்டோம்...

இந்த வருடமும் பூக்கள் பூக்கும், மரங்கள் வீழும், மனிதர்கள்  பிறப்பார்கள் மரிப்பார்கள், சந்த்தோசமும் துக்கமும் சரியாய் பிசையப்பட்டு நமக்கு பரிமாறப்படப் போகிறது. வேண்டும் என்றோ வேண்டாம் என்றோ சொல்ல முடியாது. கொடுப்பதை வாங்கிக் கொண்டுதான் ஆக வேண்டும்.

வாழ்க்கையோட புரிதலே....பட்டும் படாம சாட்சி மனோபாவத்தோட வாழ்ந்துட்டுப் போறதுதான் பாஸ். சரி தவறு இது ரெண்டுக்கும் நடுவுல மூணாவதா ஒரு பதில் எப்பவுமே இருக்கத்தான் செய்யுது பாஸ்..., அதே மனோபாவத்தோட கடந்து போன வருசங்களடோ வரப்போகுற வருசத்தையும் நாமாதானே சேர்த்து வைக்கனும்.

காலம் ஒரு போதும் தொடங்கவும் இல்லை..... எங்கேயும் முடியவும் இல்லை....!

என்னை தொடர்ந்து வாசித்துக் கொண்டிருக்கும் அத்தனை நண்பர்களுக்கும், உங்கள் குடும்பத்தினருக்கும் பிள்ளைகளுக்கும்....

இனிய புத்தாண்டு வாழ்த்துகள்...!

தேவா சுப்பையா...